Over de akbil en PCR reacties

Het echte leven is afgelopen week begonnen: maandag om 9.00 werd ik verwacht op het laboratorium van de experimentele geneeskunde bij de Universiteit van Istanbul. Omdat we niet wisten hoe lang de bus er over zou doen (het verkeer in Istanbul is… nou ja, met geen pen te beschrijven eigenlijk) waren we er al heel vroeg. Toen ik door de deur stapte van de afdeling waar ik moest zijn, was het eerste wat ik hoorde: ‘yes, we are expecting you!’. Hoe fijn is het om dat te horen (en niet alleen omdat een foutloze volzin engels is, wat ook nogal een unicum is)!

Al met al heb ik in deze week mijn plek wel gevonden daar op het laboratorium: ik weet precies wie de kletskous is (Özden), wie het geweten van de afdeling is (Müge), wie de rust zelve is ook al is iedereen gestresst (Fatma), en wie de belangrijkste veroorzaker van die stress is (Emrah!). Ik heb een werkplek aangewezen gekregen in een kamer schuin tegenover het laboratorium waar alle vast medewerkers hun bureau hebben. In de kamer waar ik zit staan zes bureaus die gedeeld moeten worden met een flink aantal mensen (stuk of vijftien in totaal). Bovendien doet de kamer dienst als secretariaat (dus de telefoon gaat de hele dag) en als koffiekamer. Om het geheel compleet te maken staat er een radio in die de hele dag aanstaat, behalve als het gebedstijd is, wat me ook niet ontgaat want er staat een moskee pal achter het laboratorium. Echt een rustige omgeving dus waar je prettig kunt zitten en je verdiepen in de wondere wereld van real time RT-PCR reacties en haar toepassingen…
Maar iedereen is aardig en spreekt redelijk goed engels. Inmiddels is hen en mij ook meer duidelijk wat de bedoeling is van mijn stage, en wanneer er een ‘spannend’ klusje gedaan wordt, worden Charlotte en ik erbij gehaald om te komen kijken. De eerste stappen op weg naar het zelf doen van dit soort werk zijn ook al gezet, dus het komt allemaal wel voor elkaar met die stage. Over een week als prof. Ozbek (het hoofd van de afdeling) voor een maand naar Rotterdam gaat, zal de rust ook wel weer terugkeren op het lab: iedereen is nu vooral heel erg druk om dingen te regelen voordat hij vertrekt. Ik verwacht dat er dan ook meer tijd zal zijn voor begeleiding en uitleg.

Vanaf woensdag a.s. beginnen Lot en ik ook aan een beginnerscursus Turks! Dat is natuurlijk wel heel erg handig, want eerlijk gezegd ontgaat mij de logica van die taal volledig en ik vind het daarom niet makkelijk om Turks te leren ‘op straat’. De cursus wordt eigenlijk alleen aan Erasmusstudenten gegeven (Europese studenten in het kader van een uitwisselingsprogramma) en dat zijn wij niet, maar prof. Ozbek is de coördinator van het Erasmusprogramma van de medische faculteit (hoe handig!) en hij heeft een plek geregeld: drie middagen per week van 14.00 tot 16.30. Ze zijn al wel een week begonnen met die cursus, dus ik heb nog huiswerk ook!

En natuurlijk is er de afgelopen week ook het nodige gedaan om ingeburgerd te raken in Istanbul: Lot en ik hebben ein-de-lijk een akbil weten te bemachtigen (een chipkaart voor alle ov in İstanbul: een zegen!) we hebben gewinkeld, zijn uit geweest en hebben weer gewinkeld (de oogst is heel bescheiden: een shirt en een vest, samen voor 40 juttel, da’s iets meer dan 20 euro; het Turkse woord voor uitverkoop is indirim ;)). Aangezien het vandaag werkelijk baggerweer was (regenachtig, wind en kou: hoezo mediterraan?!), zijn we naar Cevahir geweest; een overdekt winkelcentrum op twee metrohaltes van waar we wonen dat zo groot is dat ik letterlijk duizelig werd van alle winkels en mensen. Ook hebben we dit weekend weer de nodige toeristische dingen gedaan, wat toch ook wel weer leuk is.

Hoe hard ik mijn best ook zou doen en hoe goed ik de taal ook zou leren, ik kom niet van het stempel toerist af hier (niet verbazingwekkend natuurlijk: een blond meisje van 1.85m kán gewoon niet Turks zijn). Dat is niet altijd leuk: als ik moe en hongerig na een dag op het lab over een smalle stoep vol losse tegels en tegenliggers naar huis loop en er door de zoveelste taxi getoeterd wordt omdat ik toch immers toerist ben en dus altijd een taxi neem, dan was ik toch even liever in Amsterdam op de fiets met mijn iPod aan. Maar dat zijn slechts momenten en Lot en ik vermaken ons wel door ons voor te stellen dat we voor elke keer dat iemand op straat ons (totáál niet subtiel, vrienden aanstotend) nastaart twee juttel krijgen. Een dagje winkelen maakt ons rijk op die manier, dus daarom doen we het veel!

Tot slot wil ik nog zeggen dat ik het ontzettend leuk vind om de berichtjes te lezen die gepost worden als reactie om mijn verhalen. Het geeft me het gevoel dat jullie niet ver weg zijn!

Liefs,
Sanne