Integreren kun je leren

Zo… een Nederlands toetsenbord typt toch nét even wat fijner en sneller dan een Turkse.

Goed, een halve week in Istanbul en meteen al weer veel te vertellen. De reis verliep vlekkenloos: inchecken, kop koffie en dan afscheid nemen, een overstap en ontbijt in Zürich (lekkere croissants, Lot!) en om half twee stond ik met mijn groene koffer te wachten op de bus naar het Taksimplein. We hadden nog even getwijfeld om heel decadent een taxi te nemen zodat we niet met onze tot de max volgestouwde koffers zouden moeten lopen. Maar er bleek niet te onderhandelen over de prijs en we bedachten dat de taxi vast niet in de kleine straten zou kunnen komen dus dat we dan alsnog zouden moeten lopen. Jammer genoeg was het een beetje een bewolkte, heiige dag dus Istanbul liet zich niet echt van haar mooiste kant zien. Maar niet getreurd: er zijn nog vijf maanden om alle mooie stukken van deze enorme stad te ontdekken!

Het appartement dat ons toegezegd was, ligt niet ver van het Taksim plein. Het zoeken stuitte desondanks op wat problemen, omdat de Turken er blijkbaar vanuit gaan dat iedereen geboren wordt met een plattegrond van Istanbul in het hoofd: straatnaambordjes zijn een zeldzaam goed. Stoep op, stoep af, berg op, berg af. Uiteindelijk blijken we er maar één straat naast te zitten . Slechts één heuveltje scheidt ons van de straat waar we moeten zijn, dus we trekken met rode hoofden de koffer omhoog (onder het toeziend oog van drie mannen die werkelijk geen vinger uitsteken om te helpen) … om bovenaan de berg bijna omver gereden te worden door een felgele taxi. Die komen dus duidelijk wél in die smalle straatjes. Nou ja goed, Güneşli Sok 32 ziet er mooi uit…. Jammer alleen dat niet alleen de straatnaambordjes, maar ook de huisnummers niet doen waar ze voor bedoeld zijn: we blijken voor de verkeerde nummer 32 te staan. Heel dom van ons dat we niet even gekeken hebben of er niet nóg een nummer 32 in de straat was!

Het appartement is niet ontzettend groot (wel ontzettend vies trouwens): het heeft een slaapkamer met een gigantische kledingkast en een grote woonkamer die door ons deels omgedoopt is tot tweede slaapkamer, een kleine keuken (met ach-ter-lijk hoog hangende kastjes) en… jawel een dakterras met uitzicht over de Bosporus en het aziatische deel van Istanbul. Verder heeft het de onmisbare Turkse accenten, zoals een douche boven de wc, electriciteit die zo nu en dan uit schijnt te vallen en een gasstel dat je om nog onopgehelderde reden niet tegelijkertijd met de wasmachine kunt gebruiken. De eerste avond hebben we in stijl doorgebracht: poetsend en verbouwend namelijk. Maar het is nu wel óns appartement geworden. Inmiddels heb ik ook kennis gemaakt met de café-eigenaar van café Kay beneden: Souad. We worden geacht elke maand hem te betalen voor het water en het schoonmaken van het trappenhuis. Zijn café ziet er gezellig uit en ik denk dat we er menig biertje zullen drinken…

De eerste dagen hebben we vanzelfsprekend de buurt en de binnenstad uitgekamd. Zo zijn we onder andere tegengekomen: 3 Starbucks filialen (dus al mijn zorgen over cafeïnegebrek zijn opgelost), een straat met zéér goedkope H&M kleding die waarschijnlijk ‘van de vrachtwagen’ is gevallen, een straat met alléén maar muziekinstrumenten (langhalsluiten ook ja!), binnen een straal van vijfhonderd meter rond ons appartement zeker vijf dierenwinkels en drie dierenartsen en de aankomst van koningin Beatrix op het Nederlandse consulaat. Ook hebben we een bezoek gebracht aan de onvermijdelijke Grote Bazaar en twee dekbedovertreksets gekocht (waarop we achteraf meer hadden kunnen afdingen dan we nu gedaan hebben), de Galata toren beklommen en zeker dertien verschillende termen uit ons hoofd geleerd om alle opringerige verkopers van repliek te kunnen dienen. Ik kan inmiddels wel ‘hoepel op’ in het Turks zeggen, maar ‘tot ziens’ blijft nog even lastig.

Kortom, het integreren gaat lekker en maandag beginnen we op het laboratorium!