Over de helft...

Wat kan ik zeggen… zat ik eerder op een ritme van elke week een nieuw verhaal, ik merk dat ik nu elke maand een update geef. Zo gaat dat, denk ik: je went aan het land een het nieuwe (tijdelijke) leven en de dingen die gebeuren verbazen je niet meer zo. Dat is alleen maar een goed teken! Maar in zo’n maand gebeurt er toch wel een aantal noemenswaardige dingen, dus hou je vast; zo was Istanbul in mei!

Istanbul in mei was vooral… visite! Heel veel visite! De ouders van Charlotte hebben me opnieuw laten genieten van de stad waarin ik nu woon, en de vriendin van Charlotte, Susan, maakte meer vrienden in die ene week dan Lot en ik bij elkaar in de maanden ervoor. Had vast met dat blonde haar te maken ;). Toen Susan in het holst van de nacht vertrok naar Nederland kwam er een eind aan 3,5 week onafgebroken visite: ongeloofelijk dat zo veel mensen de moeite hebben willen nemen om mij en/of Lot hier op te zoeken! En om dat nog maar eens te onderstrepen is Annelies gisteren na een bezoek van vijf dagen vertrokken. Haar bezoek gaf mij de gelegenheid om een heerlijke, heel ontspannen, supergezellige en zeer zonnige mini-vakantie te houden en nog maar eens ongegeneerd de toerist uit te hangen.
Wie had trouwens gedacht dat visite je op plaatsen zou brengen waar je nog niet geweest was? Mijn vriendin-sinds-de-basisschool Jorien en haar vriendin Victoria waren met hun moeders verzeild geraakt op de opening van het Istanbul Cup tennistoernooi in het Topkapi paleis. Na een avondje netwerken met de upperclass van Istanbul, werden de dames uitgenodigd voor een prive rondleiding door de Harem van het Topkapi paleis en vroegen Lot en mij mee. De reactie op het lab liet zich samenvatten als: ‘go, go, go!’ en dus zaten hadden Sanne en Charlotte op een gewone woensdagmorgen voor het Topkapi paleis te wachten op hun ontmoeting met de directeur van het museum en hun rondleiding. Dat je zo maar langs alle wachtende mensen mag en naar de kamer van de directeur word gebracht (die trouwens in het Topkapi paleis woont!), de thee achteraf en de rondleiding van de assistente van de conservator maakten dat ik me een absolute vip voelde!
Mei was ook de maand van de ommekeer: eindelijk is het me gelukt om mijn vurig gewenste sportabonnement te bemachtigen. Om de dag een paar kilometer zwemmen doet me meer goed dan ik ooit had durven denken. En er was ook een ommekeer op het lab: voor het eerst deze stage had ik het idee dat ík de touwtjes in handen had in mijn project. Weliswaar was er aanvankelijk wat tegenslag: heb ik een paar weken geleden nog uitgebreid uit de doeken gedaan hoe het zat met de exonen en de nummeringen: sinds kort kent het gen dat ik onderzoek niet 12 maar 20 exonen (misschien, héél misschien hadden we dat al wel eerder kunnen weten, maar we doen van niet). Dat betekent: wéér een nieuwe nummering en toen vond mijn supervisor Ayse het tijd worden voor een code ‘omdat het anders te onduidelijk werd’. Met andere woorden: één exon heeft nu vijf verschillende aanduidingen. De chaos is compleet. Desalniettemin heb ik zowaar Echte Patiënten gescreend en moest ik, toen ik twee dagen vrij kreeg om met Annelies op stap te kunnen, een heuse overdracht schrijven! Waar een mens al niet blij mee kan zijn. Dat ik tegen beter weten in nog hard bezig ben om alles af te krijgen in de zes weken die me nog resten is me al op heel wat opmerkingen komen te staan als zou ik ‘Nederlands’ en ‘planny’ zijn. Nou ja zeg! Doe je een keer je best….!
Met de mensen van het lab zijn we ook een middag onvervalst Turks gaan barbecuen in een park/bos (de omschrijving door de deelnemers van deze expeditie varieerde van een ‘crazy garden party’ tot ‘the jungle’; de waarheid lag daar ergens tussenin). Samen met honderden Turken uit Istanbul en omstreken (complete dorpen kwamen er hun vlees braden), hebben we een middag heerlijk gegeten en gekletst, met de kinderen gespeeld en gewandeld om alle dansende mensen te bekijken. De hints aan Lot en mij om toch maar snel met een ‘crazy roof terrace party’ te komen zijn inmiddels niet meer subtiel te noemen…

Een ommekeer-op-komst is mijn toekomstige carrière als model. Was het eerst nog allemaal een grapje en toeval (de foto is er trouwens, zie onder!): toen ik in de wachtrij stond voor de wc bij de Starbucks (!), vroeg een meisje me of ik interesse had om samen te werken met haar bedrijf en in magazines, in filmpjes en op billboards in oost-europa te verschijnen… Mocht ik ooit besluiten mijn witte jas en stethoscoop aan de wilgen te hangen, dan ben ik in elk geval beroemd in oost-europa!

De komende maand zal waarschijnlijk in het teken staan van hard werken op het lab om alles af te krijgen, en genieten van Istanbul. De laatste weken zullen hard gaan, vooral omdat Lot en ik 10 juli naar Dalaman vliegen voor een vakantie van twee weken aan de Egeïsche kust. Barbecues op het dakterras, ontbijten in de zon, wandelen door de Istiklal… ik ga van alles genieten!