The Egyptian got stuck in my Bosporus

Aangezien ik nu meer dan een maand hier ben en na afgelopen weekend de grootste toeristische trekpleisters wel bezocht heb, wordt het nu voor mij (en dus voor jullie ook) tijd om me te richten op de eigenlijke reden dat ik hier ben: mijn stage. Sinds twee weken ben ik bezig me te verdiepen het onderwerp van mijn onderzoek, namelijk het zoeken naar mutaties in de tien tot expressie gebrachte delen van een van de vijf subunits van een receptor in het menselijk zenuwstelsel. Klein, kleiner, kleinst dus. De benodigde middelen daarvoor zijn gelukkig al wel aanwezig, maar zoals dat gaat in wetenschap is er wel een aantal dingen aan veranderd. Sinds het moment dat het voorbereidende onderzoek voor het onderzoek waar ik nu aan werk gedaan werd, zijn er namelijk maar liefst vier nieuwe delen (exonen) ontdekt die tot expressie gebracht worden. Wanneer ik me moet baseren op een bepaald exonnummer, moet ik daar dus altijd bij vermelden op welk document dat slaat. En om de verwarring compleet te maken zijn er drie documenten die ik daarvoor gebruik met elk een eigen nummering. Voeg daar twee flinke taalbarrières aan toe (Turks-Engels, Engels-Nederlands), en je hebt een Babylonische spraakverwarring die zijn weerga niet kent. Dat er nog geen Frankensteinmonsters zijn gecreërd, zoals Oz suggereerde, mag dan ook een wonder heten.
Maar het is wel leuk om eindelijk bezig te zijn en nog wel fijner omdat ik mijn eigen plan kan maken en niet afhankelijk ben van anderen die op het laatste moment besluiten die geplande PCR reactie toch maar niet te doen of hele middagen weg zijn omdat ze van een dokter patiëntengegevens moeten hebben die die dokter niet wil geven omdat het zijn ambtsgeheim zou schenden.

Zoals al gezegd, heb ik afgelopen weekend mijn toeristenstatus afgerond. Zaterdag hebben Lot en ik het Dolmabaçe paleis bezocht, want dit was het laatste ‘grote’ dat we nog op onze lijst hadden staan. Na de aangename verrassing dat we met onze internationale studentenkaart geen 20 maar slechts 3 juttel moesten betalen kon ook het regenachtige weer ons niet meer deren. Alle positiviteit ten spijt hebben we maar wel de bus terug genomen naar huis, want het goot inmiddels en hoewel we beiden nog niet gedoucht hadden die dag (geen water), was dit toch iets te veel van het goede. Het water was gelukkig weer terug thuis, dus eindelijk de langverwachte douche. Raar land.

De komende maand staat voor Lot en mij in het teken van bezoek. We vinden het allebei erg leuk om hetgeen we in deze korte tijd hier hebben opgebouwd te laten zien aan iedereen, dus we kijken er erg naar uit. En die stage… ach, die doen we er wel even bij.

Oh, en die titel: in het kader van spraakverwarringen vond ik deze wel mooi. Een slechte vertaling van Turks naar Engels wordt chickentranslation genoemd (omdat 'vertalen' in het Turks hetzelfde is als 'omdraaien' en kippen braad je draaiend). Maïs of popcorn is het Turks hetzelfde als het woord voor Egyptenaar. En de Bosporus is ook een lichaamsdeel, namelijk je keel...