Naar de tandarts in Turkije

Ik zal jullie maar meteen geruststellen: niets is wat het lijkt. Eerlijk waar, naar de tandarts gaan in Turkije is helemaal niet zo'n horrorverhaal als je denkt! Maar laat ik bij het begin beginnen...

Ten eerste heb ik natuurlijk al veel te lang niets geschreven, en vooral al veel te lang geen foto's geplaatst. Dat is nu opgelost: ook bij reeds geplaatste berichten van mij staan nu de juiste foto's.
De reden dat het allemaal zo lang geduurd heeft, is dat Lot en ik visite hebben (gehad). Freek is langs gekomen en heeft in vijf dagen meer foto's gemaakt dan Lot en ik bij elkaar in anderhalve maand (grotendeels van zichzelf overigens ;)). Toen Lot en ik van die wervelwind bijgekomen waren, stonden Marry en Lotte op het vliegveld en hun bezoek van een week sloot perfect aan op het huidige bezoek van de ouders van Lot: beide families hebben elkaar precies één uur gezien in Istanbul! Ondertussen waren ook Sanne en haar moeder een weekje in Istanbul. Heel gezellig allemaal en vooral de meegebrachte lekkernijen werden met liefde in ontvangst genomen (ok, die mensen zijn ook best aardig...).

Wat is er allemaal gebeurd deze maand? Nou, ik heb mijn 25e verjaardag gevierd, geheel in stijl: etend namelijk. 's Ochtends een ontbijt op bed van Lot, trakteren op het lab, borrelen op het dakterras en uit eten in een Turks restaurant. Twee dagen later was ik echter bang dat met het jaar ouder worden, ook het verval was ingetreden en ik een gaatje in een kies had. Omdat 'tandarts' en 'Turkije' twee dingen zijn die je niet in één zin wil zien staan als het jezelf betreft, heb ik nog een dag gewacht voordat ik het (superdeluxe) Duitse (!) ziekenhuis bij ons de buurt binnen durfde te lopen. Mijn angst bleek op meerdere fronten geheel ongegrond: niet alleen had ik geen gaatje, maar ook was de hygiëne en communicatie ver boven verwachting (hoezo vooroordelen?). Dus de meegenomen paaseitjes zijn niet meer veilig voor mij!

Oh, en in het kader van ´niets is wat het lijkt´ ben ik ook even uit de droom geholpen wat betreft de aandacht die ik op straat krijg. Lot had heel lief geopperd dat de mensen hier vast dachten dat ik een beroemd fotomodel was, en dat ze daarom zo naar mij keken. Helaas, niets is minder waar want mijn gewaardeerde collega´s op het lab hebben mij, toen we een taxi moesten aanhouden, geïnformeerd dat dat voor mij geen probleem moest zijn, omdat de vele (lange, blonde) Russische dames hele andere dingen doen langs de kant van de weg waar auto's graag even voor stoppen... Juist. Goed om te weten. Hier moet ik dan wel bij vertellen dat ik gisteravond, toen ik nietsvermoedend door de Istiklal Cadessi liep (grote winkelstraat) gevraagd werd door twee (naar eigen zeggen) professionele fotografen om even heen en weer door een steegje te lopen (dat was dan wel weer dubieus) onder een lamp door zodat zij foto's van mij konden maken. Door het geklik van hun fototoestellen was ik toch bijna mijn modellentrauma vergeten... Mocht ik die foto's ooit nog ontvangen dan deel ik dat natuurlijk met jullie. Tot die tijd moet je je maar even vermaken met de andere.

Heel veel liefs en dank voor de felicitaties: ik ben er niet helemaal aan toe gekomen om iedereen persoonlijk te bedanken.