Nog een maand te gaan en toch bijna voorbij...

Ik weet niet hoe het kan, maar ineens hebben we nog maar een week te gaan op het lab. Ik probeer me heel hard te herinneren wat er met al die tussenliggende weken gebeurd is, maar ik weet het niet. Gevuld met PCR reacties, mutatieonderzoek, zwemmen en zon zijn ze voorbijgegleden. Nee, niet gegleden, geraasd. Veel te snel ben ik begonnen om afscheid te nemen van ons huis, ons geweldige, onbeschrijfelijke dakterras, onze buurt. En van mensen op het lab: afgelopen vrijdag schudde ik de ene na de andere hand van collega’s die voor vakantie vertrokken. Zij komen nog wel terug ja, maar ik niet! Het is zo’n raar idee… Ik heb met lang niet iedereen intensief samengewerkt, maar ze waren er wel altijd. Afgelopen donderdag hebben Lot en ik de langverwachte dakterrasborrel gehouden. Door de vakantie van velen waren uiteindelijk alleen de mensen er waar wij ook veel mee opgetrokken hebben, en dat was precies goed. Het was een geweldige avond, heel ontspannen en gezellig. Komende week moet ik alles afronden: de analyses, het verslag, mijn presentatie. Daarna volgen er dagen van inpakken, opruimen, afscheid nemen en onze koffers wegbrengen naar Oz waar ze zullen blijven als Lot en ik dinsdag 10 juli op vakantie gaan. Natuurlijk, Turkije is nog niet voorbij, maar Istanbul zoals ik het gekend heb wel en dat is een bitterzoet idee

De vakantie wordt geweldig, daar ben ik van overtuigd! We vliegen eerst naar het zuidelijkste deel van de Egeïsche kust ( de westkust) van Turkije en gaan aan de hand van onze behoefte en wensen snel of minder snel terug naar het noorden. Werkelijk iedereen hier heeft wel één of twee tips over plekken die we moeten gaan zien (Turken gaan meestal op vakantie in eigen land, en terecht: naar het buitenland gaan is voor hen duur en half Europa komt niet voor niets ’s zomers naar hun land!). Aangezien sinds kort de Nederlandse radio via internet kan beluisteren, en aangezien ik hele dagen achter de computer zit vanwege dat verslag, aangezien ik dus alle nieuws en weersvoorspellingen uit Nederland meekrijg , weet ik precies wat voor ellende me te wachten staat als ik terugkom. Nog even genieten dus van de Turkse zon, de warmte, het eten en de mensen! Die radio heeft trouwens wel een vervreemdend effect: ik zie ineens Nederland in een heel ander perspectief. Zo zijn er op de radio reclames om mensen aan te moedigen bij file in hun eigen rijbaan te blijven. Hilariteit alom! Daar moet je in Istanbul eens om komen! Tot groot plezier van onze Turkse vrienden, hebben Lot en ik de neiging ontwikkeld om een buschaufeur die NIET dubbel parkeert bij een halte de huid vol te schelden. Dat doet vier maanden Turks verkeer met je… En blijkbaar heb je in Nederland een vispas ndig om ergens je hengeltje uit te gooien….? Nou, ik zie de mannen en vrouwen op de Galatabrug nog niet terug naar huis rennen omdat ze hun vispas die ochtend vergeten zijn…

Als we terugkomen in Istanbul op 24 juli zijn we weer toeristen. Die status hadden we toch grondig van ons afgeschud (vonden we zelf dan, de vele taxichaufeurs, verkopers, restauranthouders etc herinnerde ons er elke dag aan dat wat hun betreft wij gisteren aan hadden kunnen komen, dit weer tot grote ergernis van ons). De laatste dingen doen, de laatste zaken van onze to-do lijst afstrepen en dan… op het vliegtuig naar Amsterdam. Ik vind het heerlijk om iedereen daar weer te zien, maar ik moet bekennen dat ik me nog niet voor kan stellen dat het echt bijna afgelopen is. Ik WIL het me nog niet voorstellen. En gelukkig hoeft dat nog niet: er wacht nog een fantastische vakantie op ons!